Duizeligheid bij ouderen

Ouderen die veel last hebben van duizeligheid, kunnen daar in hun dagelijks leven ernstige beperkingen door ondervinden. Maar als de diagnosegerichte benadering niets oplevert, lijken patiënt en huisarts samen toch vaak te concluderen dat de oudere er maar mee moet leven. Dat concludeert Maarsingh uit een kwalitatieve projectstudie onder 13 ouderen. De geïnterviewde ouderen hadden niet minder last van hun klacht gekregen na bezoeken aan de huisarts, maar ze waren veelal toch tevreden over de gekregen zorg. Maarsingh vermoedt dat hier een ‘gedeeld therapeutisch nihilisme’ in het spel is.

Huisarts en ouderen kunnen het met hun gelaten opstelling allebei wel eens mis hebben, denkt hij. Om daar achter te komen is wel een nieuwe manier van kijken nodig: van diagnosegericht- naar prognosegericht. Er zijn meerdere beïnvloedbare voorspellers van een ongunstig beloop van duizeligheid als klacht. Maarsingh noemt: angst- en stemmingsstoornissen, polyfarmacie en verminderde functionele mobiliteit.

In een interventiestudie krijgt de interventiegroep gebruikelijke zorg in combinatie met behandeling van de beïnvloedbare risicofactor, in de vorm van psychotherapie, herziening en vermindering van medicijngebruik of fysiotherapie. De controlegroep krijgt alleen gebruikelijke zorg overeenkomstig de NHG-standaard. ‘De eerste onderzoeksresultaten komen nu binnen,’ zegt Van Maarsingh. Een follow-up na een jaar moet uitwijzen of de ouderen uit de onderzoeksgroep minder beperkingen hebben dan de ouderen die de gebruikelijke zorg kregen.

Al eerder ontwierpen de onderzoekers een beslisregel voor het voorspellen van een ongunstig beloop van duizeligheid bij ouderen. Die regel heeft tot doel de huisarts te helpen om patiënten te identificeren die het risico lopen op chronische duizeligheid met ernstige beperkingen. De validiteit van de beslisregel is naast de interventiestudie een onderwerp in het huidige onderzoek.

Tekst: Veronique Huijbregts
Eindredactie: ZonMw