Therapietrouw

Therapieontrouw is een van de belangrijkste belemmerende factoren voor succesvolle farmacotherapie. Ook maatschappelijk is dit een probleem. De Wereldgezondheidsorganisatie WHO berekende ooit dat er wereldwijd meer volksgezondheidswinst te behalen is door de therapietrouw te verbeteren, dan door de ontwikkeling van nieuwe geneesmiddelen. Maar hoe ‘meet’ je therapieontrouw en wat is er aan te doen? Levert een betere medicatiebegeleiding van de patiënt bijvoorbeeld wat op? En wat kun je bereiken door de etiketten begrijpelijker te maken?

Therapietrouw verbetert de gezondheid van de patiënt en drukt de zorgkosten. Veel patiënten wijken bewust of onbewust af van de met de zorgverlener afgesproken behandeling. Daar zijn verschillende oorzaken voor. Mensen vergeten het, willen liever toch geen geneesmiddelen gebruiken, of stoppen vanwege bijwerkingen. Bevordering van therapietrouw vraagt altijd om maatwerk om op deze persoonlijke factoren te kunnen inspelen.

Met klinische trials kan uitgezocht worden welke effecten therapietrouwinterventies hebben op gezondheidsuitkomsten. Maar het is ook relevant om te onderzoeken hoe een interventie uitpakt in de dagelijkse realiteit – met alle verschillen tussen zorgverleners, patiënten en settings die op elkaar inwerken, Dit kan bijvoorbeeld met actieonderzoek, waarvoor het programma Goed Gebruik Geneesmiddelen onder meer proeftuinen rond therapietrouw opzet. Deze vormen een levensechte praktijksetting waarin partijen samen interventies uitkiezen en testen. Het is bij uitstek een manier om de inzet van laagdrempelige werkwijzen rond therapietrouw te stimuleren. 

Proeftuinen

Er zijn inmiddels proeftuinen opgezet om begrijpelijke gebruikersinstructies te toetsen bij de patiënt door middel van de terugvraagmethode, er worden jaargesprekken ingepland voor gebruikers van de herhaalservice, er is therapietrouwbegeleiding van de tweede naar de eerste lijn en er is een multidisciplinaire, geïntegreerde aanpak ontwikkeld waarin niet alleen de apothekers, maar ook andere eerste- en tweedelijns zorgverleners een duidelijk omschreven rol hebben.