Pillow or Pills? The role of sleep in the progression of T2DM
Projectomschrijving
Een pilletje of naar bed?
Hoeveel invloed heeft slaap op je glucose-instelling? Dat wordt in dit onderzoek verder uitgezocht.
Slaapproblemen komen veel voor in onze snelle maatschappij, maar drie keer vaker bij mensen met diabetes type 2. We weten niet of slaapproblemen invloed hebben op de glucose-instelling van mensen met diabetes, en of als slaapproblemen verbeteren, ook de glucose-instelling beter wordt.
Het onderzoek
Dr. Rutters (Vumc) ging aan de slag met slaapgegevens en zorggegevens van 1272 mensen met diabetes type 2. Zij gaat onderzoeken of er een relatie is tussen slaap en de glucose-instelling. Tevens zullen 57 mensen met diabetes en slaapproblemen cognitieve gedragstherapie of gebruikelijke zorg ontvangen, waarna veranderingen in glucose-instelling onderzocht worden.
Met dit onderzoek wilde dr. Rutters aantonen dat slaap een belangrijke factor is. Hoe mooi zou het zijn als beter slapen ook de glucose-instelling verbetert en dus minder medicatie nodig is voor de behandeling van diabetes?
Beter slapen voor verbetering glucose-instelling
In de studiegroep van dr. Rutters had maar liefst 1 op de 3 mensen met diabetes last van slaapproblemen, en zij met slaapproblemen hadden ook een slechtere glucose-instelling. De participanten die gedragstherapie kregen merkten 6 maanden na behandeling een vermindering van hun slaapproblemen en verbetering van de glucose-instelling.
Dr. Rutters laat met haar onderzoek dus zien dat slaapproblemen vaak voorkomen bij mensen met diabetes type 2, en dat slaapproblemen een negatieve invloed hebben op de glucose-instelling. Beter slapen lijkt de glucose-instelling inderdaad te verbeteren voor mensen met diabetes en slaapproblemen.
Verslagen
Samenvatting van de aanvraag
Life-style factors such as diet and physical inactivity are well-known risk factors for Type 2 Diabetes Mellitus (T2DM) progression. Sleep is a less-known lifestyle factor, which we previously showed to be associated with T2DM development. But is sleep also relevant for the progression of T2DM? Do people with T2DM with sleep-related problems have worse glycaemic control than those who do not? And if this is all true can we improve glycaemic control in people with T2DM by treating their sleep problems? These questions I will answer with my current proposal, which aims to decipher the role of sleep in the progression of T2DM. This out-of-the box proposal combines the fields of epidemiology and experimental biology as well as combining the research areas diabetes and sleep. This research fills an important gap in the current research field, since 20-40% of all people with T2DM suffer from sleep problems. The importance of this research is further highlighted by our recent meta-analysis, which showed that for insomnia is up to 3 times more prevalent in people with T2DM, compared to the general population. In work package 1, we use observational data from 3000 people with T2DM, to study the role of insomnia in the progression of T2DM over 1 year. Insomnia is measured by the Dutch Insomnia Severity Index and defined as having trouble falling asleep, maintaining sleep, and/or suffering from early morning awakening. T2DM progression is measured as changes in fasting glucose, HbA1c and diabetes medication use. To assess the association between insomnia and glycaemic control, we use mixed model analysis and correct for possible confounding, including (but not restrictive) age, BMI, other sleep problems, sleep medication and depression. In work package 2, 80 men and women with T2DM and insomnia are selected from the observational cohort, to compare the effect of care as usual (n=40) to treatment of sleep problems with cognitive behavioural therapy (n=40) on glycaemic control. The cognitive behavioural therapy is guided by a research nurse and consists of weekly e-health lessons followed by the participants at home, with topics on normal sleep, sleep hygiene, stimulus control, worrying and relaxation. Using mixed model analysis, we compare glycaemic control at baseline, 3 months and 6 months to assess whether improving sleep by cognitive behavioural therapy can improve glycaemic control. This research is conducted within our unique usual care setting, in collaboration with patients and (inter)nationally renowned experts from the field of diabetes or sleep. This multi-disciplinary and innovative project will provide information on the pathophysiology of sleep and T2DM progression as well as provide a ready-to-use, targeted intervention. Because would it not be great if we can improve glycaemic status in people with T2DM by improving sleep, rather than prescribing pills?