Voor jezelf hoeft het geen probleem te zijn als je een antibioticaresistente bacterie bij je ‘draagt’. In de gezondheidszorg echter zal het koste wat het kost vaak voorkomen worden dat die bacterie andere patiënten bereikt. Er worden daarom preventiemaatregelen genomen die erg belastend zijn voor dragers: medische behandelingen worden uitgesteld, quarantaine en isolatie staan contact met familie en anderen in de weg en dragers ervaren stigmatisering.
In dit project laten de onderzoekers aan de hand van cartoons zien wat voor ethische dilemma’s hierdoor ontstaan. Daarnaast wordt een ethisch kader geboden voor verantwoorde zorg, waaraan zorgverleners infectiepreventie kunnen toetsen. Dit kader geeft ook richting aan adviezen en richtlijnen van het RIVM. Het benadrukt onder meer het belang van solidariteit: risico’s en lasten van (preventie van) antibioticaresistentie moeten niet alleen door dragers en patiënten worden gedragen, maar ook zoveel mogelijk worden gedeeld binnen de samenleving als geheel (vaccinatie, gewone hygiëne, zorgvuldig antibioticagebruik, etc). Hoe hoger de samenleving de lat van algemene preventie in de zorg en in het dagelijks leven legt, hoe minder belastende maatregelen er nodig hoeven te zijn.
Antibioticaresistentie bedreigt de effectieve behandeling van (soms onschuldige) infecties, nu en in de toekomst. Zorginstellingen hebben een daarom strikt beleid om het voorkomen dat resistente bacteriën als MRSA zich verspreiden onder patiënten. Maar hoe kan die strikte preventie gecombineerd worden met een verantwoorde zorg voor patiënten, medewerkers of bezoekers die zo’n bacterie bij zich dragen? Moeten zij geweerd worden van (of geïsoleerd in) zorginstellingen? Of als zij zelf zorgverlener zijn, van hun werkplek?
In dit project werken ethici, artsen, infectieziektebestrijders en experts op het gebied van kwaliteit van zorg aan een goed kader voor ethisch verantwoorde kwaliteit van zorg voor deze patiënten. Daarbij worden antwoorden gezocht op vragen als: Wat voor voorzorgsmaatregelen die ingrijpen in het leven van een ‘drager’ zijn ethisch gerechtvaardigd? En wat voor risico’s van resistente infecties zouden we als samenleving moeten kunnen accepteren?