In ‘It takes 2 to Tango’ zijn geluidsopnames van therapiesessies nauwkeurig bestudeerd om de (dynamiek) van gesprekspatronen inzichtelijk te maken.
Voor een positieve alliantie lijkt het belangrijk om goed af te stemmen op het kind (in termen van woordkeuze en hoeveelheid praten). Ook gaat een gebalanceerd gesprekspatroon (zowel kind als therapeut nemen initiatief) gepaard met een betere alliantie. Tenslotte bleek dat angstige kinderen in het begin van de behandeling vast zaten in een rigide gesprekspatroon (alleen ja en nee zeggen, geen initiatief nemen). Interessant genoeg vertoonden dan ook therapeuten rigide gedrag (veel praten, directieve vragen stellen). Terwijl het juist belangrijk is dat kinderen (en therapeuten) dit patroon doorbreken. Het doorbreken van rigide interactiepatronen ging gepaard met betere behandeluitkomsten.
Deze inzichten zijn vertaald in een trainingsmodule (http://www.rcsw.nl/bij-en-nascholing/bevorderen-van-alliantie) voor hulpverleners in de zorg voor jeugd.