Repatriëren van psychiatrische patiënten
Projectomschrijving
Doel
De stad Amsterdam trekt steeds meer toeristen aan. En worden dan ook geregeld reizigers opgenomen op de psychiatrische opnameafdeling doordat zij gedurende hun reis psychiatrisch ontregeld raken. Deze opnames verlopen niet altijd gemakkelijk. Een taalbarrière kan voor onbegrip zorgen en leiden tot agressie-incidenten. Het betrekken van de familie lukt soms niet. Bij deze patiëntengroep zijn onze inspanningen erop gericht om zo snel mogelijk duidelijkheid te krijgen over de mogelijkheden tot repatriëring. Wij beschouwen repatriëring als de beste optie ten aanzien van de behandeling.
Resultaten
Er is voor bijna iedere toerist die in de kliniek werd opgenomen en niet meer op eigen gelegenheid naar huis kon reizen een repatriëringsplan gemaakt. Meestal was dit plan dat de patiënt teruggebracht werd naar het land van herkomst, en tijdens de reis begeleid werd door een verpleegkundige. Wanneer er nog behoefte was aan klinische behandeling voor de patiënt, werd deze naar een kliniek gebracht. Als dit niet meer nodig was, werd de patiënt naar zijn familie gebracht. Het emotionele weerzien heeft duidelijk gemaakt dat deze patiënten in Nederland niet naar de straat ontslagen moeten worden, maar dat er ingezet moet worden op verbinding met de familie/naasten in het land van herkomst.
Daarnaast is er vastgesteld dat het maken van een repatriëringsplan ook kan bijdragen aan minder agressie op de afdeling. Mogelijk komt dit omdat de patiënt bij het maken van een repatriëringsplan een vorm van perspectief heeft, en niet gedemoraliseerd raakt van het vooruitzicht van een lange klinische opname in een vreemd land. Deze werkwijze zal worden voortgezet.
Beweging in kwetsbaarheid
Van januari tot en met juni 2021 besteedden we onder de noemer Beweging in kwetsbaarheid aandacht aan verschillende thema’s die bijdragen aan een meer inclusieve samenleving voor (psychisch) kwetsbare mensen. Met een maandelijkse talkshow, podcasts en publicaties.
Verslagen
Eindverslag
Middels de toegekende subsidie hebben we voor bijna alle toeristen die in onze kliniek waren opgenomen en niet meer op eigen gelegenheid naar huis konden reizen, een repatriëringsplan kunnen maken. Meestal bestond dit plan eruit dat de patiënt teruggebracht werd naar het land van herkomst, en tijdens de reis begeleid werd door een verpleegkundige. Als er nog klinische behandeling nodig was, werd de patiënt naar een kliniek gebracht. Als dit niet meer nodig was, werd de patiënt naar zijn familie gebracht. Sommige familieleden hadden al langere tijd het contact met de patiënt verloren, omdat deze jarenlang in psychotische toestand door Europa reisde. Dit maakte het weerzien soms emotioneel, en sterkte ons in de opvatting dat deze patiënten in Nederland niet naar de straat ontslagen moeten worden, maar dat er ingezet moet worden op verbinding met de familie/ naasten in het land van herkomst. We hebben ook kunnen vaststellen dat het maken van een repatriëringsplan misschien ook bijdraagt aan minder agressie op de afdeling. Mogelijk komt dit omdat de patiënt bij het maken van een repatriëringsplan een vorm van perspectief heeft, en niet gedemoraliseerd raakt van het vooruitzicht van een lange klinische opname in een vreemd land. Daarom gaan we deze werkwijze zeker vasthouden.
Ons project richt zich op het repatrieren van toeristen die plotseling opgenomen worden in een psychiatrisch ziekenhuis. Het organiseren van een terugreis voor deze doelgroep kan ingewikkeld zijn. De patient is bijvoorbeeld onverzekerd of heeft geen geld om een bus- of treinkaartje te kopen. Soms is de familie ook niet bereid om (financiele) ondersteuning te bieden. Dit kan resulteren in een (onnodig) lange psychiatrische opname. Wij denken dat het voor de patient van belang is om indien mogelijk snel in eigen land behandeld te worden. Daar spreekt men immers de eigen taal, en is mogelijk ook steun van familie of ambulante behandelaars voorhanden. Omdat wij gemerkt hebben dat een onnodig lange opname niet in het belang is van zowel de patient als de instelling, richt ons project zich op een snelle repatriering onder begeleiding van onze eigen verpleegkundigen. Indien nodig kunnen we hierbij financiele ondersteuning bieden door middel van het betalen van een ticket. We zijn ook in gesprek met de patienten, hun familie en behandelaren in land van herkomst en hopen zo meer informatie te verzamelen over wat maakt dat we steeds meer verwarde buitenlandse toeristen op onze afdeling zien. Dit draagt hopelijk bij aan het ontwikkelen van meer kennis over hoe deze doelgroep het beste te helpen is.